Schrijven is blijven. Dat is waar het om gaat. Het is geregeld, het is in orde, alles is opgeschreven en als er vragen komen… dan zijn er antwoorden beschikbaar. Voor de kinderen, kleinkinderen, neefjes of nichtjes of gewoon, om vast te leggen wat er is geweest.

Hier volgt een lijstje van redenen om een levensverhaal te schrijven:

  • Ik wil mijn hart leeg maken. Een Indische veteraan die ik ontmoette, had als jonge militair veel te veel meegemaakt en de pijn was hem bijgebleven. Tot hij van zich af begon te schrijven. Dan kan het boek gesloten worden.
  • Ik heb zelf vragen over vroeger. Dan is een levensverhaal een goed vertrekpunt: de lege plekken kunnen ingevuld worden met nieuwe, nog te vinden verhalen, feiten en andere vondsten. U gaat op zoek met de vragen uit het levensverhaal.
  • Ik wil zeggen dat ik ook iemand ben. Kinderen van ouders die de oorlog hebben meegemaakt, vinden het soms moeilijk zich staande te houden tegenover dat grote verhaal. Wat betekent een bloedende knie of gepest worden op school, als je ouders in het kamp hebben gezeten? Een levensverhaal schrijven is dan: je rekenschap geven van eigen gevoelens, en die bestaansrecht geven.
  • Ik wil het leven zoals het was bewaren. Dat is een goede reden. Bewaren wat ooit vanzelfsprekend was, dat is een cadeau voor anderen die zich dat helemaal niet kunnen voorstellen. Zeker het vooroorlogse Indische leven is voor veel mensen iets dat ver weg is. Dus als u het nog weet? Doen.
  • Ik wil voor de familie schrijven. Veel mensen schrijven voor de generaties na ons, ook al stellen ze nog geen vragen of zijn ze te jong om het werkelijk te begrijpen. Een levensverhaal kan voor de familie zijn en in de familie blijven en daar veel goeds doen.
  • Ik wil het Indische doorgeven. We weten allemaal iets van toen en daar, vooral degenen die uit eigen ervaring kunnen spreken. Het Indische leven is het waard om zorgvuldig mee om te gaan, om het te koesteren, met alle ups and downs, en door te geven.

Een eigen waarom

En dan zijn er nog veel andere redenen, iedereen heeft een eigen ‘waarom’. Dat waarom is de drijvende kracht achter het levensverhaal.

Sinds ik het initiatief heb genomen voor de Indische Schrijfschool, groeit het aantal mails dat ik krijg. Ik lees flarden en fragmenten uit levensverhalen. De een schrijft emotioneel, sentimenteel, de ander weer afstandelijk, elke stem is weer anders.

Wat me opvalt, is de sterke zeggingskracht. Dit zijn mensen die iets hebben meegemaakt, doorvoeld, overleefde en ze zijn er nog, klaar om te vertellen wat er is gebeurd. Daarvan ben ik elke keer weer onder de indruk. En als ik kan helpen om het levensverhaal op papier te krijgen, dan doe ik dat graag. Heeft u een idee hoe ik dat beter kan doen, dan hoor ik het graag.

Vilan

[si-contact-form form=’5′]