Waringin (Collectie Tropenmuseum/Wikimedia Commons)

December is niet voor iedereen een feestmaand. Gisteren was ik in de stad om boodschappen te doen, en ik schrok van de drukte. Kopen, kopen, kopen. En iedereen liep ook zo langzaam, wat natuurlijk iets over mij zegt.  Toen ik weer thuis was, voelde ik me opgelucht.

Ik ben best vrolijk van karakter, ik lach al wanneer Bert gaapt (dat is mijn grote huiskater) maar in december komt er ook iets van weemoed over me. Dan tel ik de mensen bij elkaar op die gingen hemelen, “die is er ook al niet meer”, en of ik wel genoeg heb laten merken wat ze voor me betekenden. En dan natuurlijk, of ik dat doe bij de mensen die er nog zijn, waarna ik een diepe golf van verlegenheid voel. Emoties, moeilijk. Maar: belangrijk.

Daarover heb ik een video gemaakt. En ook om een andere redenen, die vertel ik in de film:

Voor mij is deze tijd van het jaar vol bezinning. Ik ga naar geen enkel Kerstdiner, ik doe nergens aan mee, ik sta op de gewone tijd op, doe de dingen van de dag, en daarna ga ik op de gewone tijd naar bed. Alleen is de sportschool dicht, dat is jammer.

Het einde van het jaar wordt hier interessant. De gemeente heeft mijn wijk tot vuurwerkvrije zone verklaard, en ik heb de indruk dat ze ook gaan handhaven, dus een rustige jaarovergang zou Bert en mij veel zenuwen schelen. We moeten het afwachten.

En volgend jaar? Ik ga een nieuwe cursus aanbieden, naast de Levensverhaal-cursus. Daar verheug ik me op. Ook die staat in het teken van de waringin, de magische boom die u en mij, en alle ouders en voorouders omvat.