Het goede nieuws is per 1 januari een feit: volgend jaar is Paula Gomes honderd jaar oud. Ze is niet meer onder ons, maar haar boeken hebben we nog. Er is wel een vraag. In haar boek Wie in zijn land niet wonen kan gebeurt iets, waarover ik indertijd aan Paula heb gevraagd: ‘Hoe kan dat?’

Dit schrijft ze:

Op een keer daar in de ziekenhuistuin was ik op het gras in de schaduw van een tamarindeboom in slaap gevallen. Er verscheen een Indonesisch, haast doorschijnend vrouwtje in sarong en wit kanten kabaya. Ze zat op een wit gelakte bank die op het gras stond. Ik ging naar haar toe om te horen wat ze te zeggen had. Haar lippen bewogen. ‘Alles is mogelijk.’ En nog een keer: ‘Alles is mogelijk.’

Dat schrijft Paula. Dat een voormoeder (denk ik) in een droom verschijnt, dat begrijp ik. Zelf heb ik een keer op die manier contact ervaren met mijn overleden grootvader.
Maar dat alles mogelijk is?
Serieus waar, alles?

“Ja hoor, alles kan,” zei Paula met haar mooie zilveren stem toen ik ernaar vroeg. Ze wist het zeker. Ik vroeg door of dit en dat dan ook kon, en elke keer antwoordde ze even vrolijk: “Alles kan.” Ze zei iets over de oorlog en wat erna kwam.
Toen ging het gesprek weer verder en ik dacht, als we elkaar weer zien, vraag ik nog wel eens.

Maar hoe gaat het leven soms.
We zagen elkaar minder.
Toen nauwelijks nog.
En nu kan ik niets meer vragen wegens dat Paula in de hemel resideert.
Kans gemist.
Spijt.

Ik hoop dat u dat gevoel niet heeft. En voorkomen is beter dan genezen, ook hier. Dus als u ooit gedacht heeft, ik ga een levensverhaal schrijven, doe het dan ook. Van uzelf. Van uw ouders. Om te bewaren wat er is geweest, omdat het anders te laat is.
En ik help u daarbij.
Zondag en maandag geef ik een gratis workshop Levensverhaal schrijven. Het is online, dus u hoeft nergens heen. Als u meedoet, dan krijgt u van mij een plan om aan de slag te gaan. En een plan, daarmee komt u verder.

Meer lezen en inschrijven: klik hier voor een nieuwe webpagina