Over Vilan van de Loo
De helderziende was een oude Chinees die me voorspelde dat ik binnen het jaar zou trouwen. In het vliegtuig terug ging een leuke man naast me zitten. “Dat gaat snel,” dacht ik. Maar ik ben nog steeds niet getrouwd.
“Is zij Indisch?”
Eerlijk: nee. Maar ik ben aangeraakt door Indië.
Dat begon tijdens mijn studie. Toen las ik Indische damesromans en ik was meteen verkocht. Ik begon een website het Damescompartiment Online en daarna kwam er de Leestrommel. Daar kunt u gratis die romans lezen. Intussen was ik ook al naar de Tong Tong Fair geweest, jaar na jaar. Steeds weer. En in 2008 ging ik op verzoek van de Stichting Halin naar Indonesië. Alles was zoals ik dacht, alleen de helderziende in de kampong was spannender dan ik me had kunnen voorstellen.
Weer thuis ging ik verder met wat ik het liefste doe: over Indië lezen, schrijven en praten.
Televisie heb ik niet. Een auto? Nee, ik fiets. En anders neem ik de trein.
Dat eigengereide zie je wel vaker bij middelste kinderen. Bij mij thuis waren er drie meisjes, en we hadden allemaal het hoogste woord.
Ik ben de enige die zo’n hang heeft naar het oude Indië. Familie daar heb ik niet, nooit gehad ook. Kan zoiets een vorig leven zijn?
Een vorig leven
In Semarang moest ik huilen, waarom weet ik niet zo goed. Later dacht ik weer aan een vorig leven.
Toen snapte ik het.
Ook waarom ik verhalen uit en over Indië wil bewaren. Dat is het verlangen naar toen, wat ik in dit leven ervaar.
Bij elkaar heb ik zo’n dertig boeken geschreven, op mijn website staan ze allemaal. Ik schreef onder andere over mevrouw Kloppenburg, over Pa van der Steur en over Melati van Java. Zij was de eerste Indische schrijfster van bestsellers. Mijn biografie van haar was ook mijn proefschrift. Het is leuk om dr in de letteren te zijn. Belangrijker is dat Melati van Java uit het vergeetboek is.
Bij elk boek moet ik flink nadenken. Waar gaat het nu eigenlijk echt over. Waar vind ik informatie. Hoe breng ik dat allemaal onder in een structuur. Is het wel boeiend voor anderen. En ik zoek steun bij anderen, zodat ik over mijn werk kan praten. Dan kom ik verder.
Wat ik heb geleerd:
- historische informatie geeft het persoonlijke verhaal een context, doseren is belangrijk
- het is fijn met belangstellende mensen te praten over een schrijfproject, zo kom ik verder
- het is normaal dat ik emoties doormaak als twijfel en onzekerheid, dat hoort erbij
Aandacht voor Indië
Want dat zag ik heel goed met mijn Hollandse ogen: er is bitter weinig aandacht voor Indië in de geschiedenis. Dat steekt me. En dan voel ik me rebels. Dat is het middelste-kind-gevoel. Die kinderen gaan dan wat doen.
Boeken schrijven. En andere mensen helpen te schrijven, of het een boek is of een verhaal alleen voor de familie.
Op de Tong Tong Fair had ik een eigen talkshow: in De Eerste Generatie Show spreek ik met ouderen die Indië nog gekend hebben. Mijn gesprek met Paatje Phefferkorn (TongTong Fair 2017) was een sensatie, wat een man. Hij werd ver in de 90.
In de pyjama
Mijn leven staat dus in het teken van boeken maken. Een gezin heb ik niet.
Of nou ja, ik woonde jaren samen met mijn volslanke roodwitte kater Bert. Voluit heette hij Adelbert Cornelis (naar mijn grootvader) maar hij vond het goed als ik gewoon Bertje zei. We hebben lange jaren gedeeld tot hij in augustus 2024 naar de hemel vertrok. Dat was en is een groot verdriet. Ik leer nu te leven zonder Bert aan mijn zijde.
Dus u ziet, mijn leven is simpel. Het gaat over poezen en over Indië en over boeken.
En ook over andere mensen leren hoe je boeken schrijft. Ik heb het ook geleerd. Het is immers geen aangeboren kennis. Dus als u denkt: ik wil dat leren, ik heb iets over mezelf, over mijn ouders, over de familie, dan kijk ik uit naar uw mail. Waar gaat uw verhaal over?
"*" geeft vereiste velden aan
Wat een verhaal kan brengen
Gratis ebook Hoe begin ik? 5 gouden tips nieuwsbrief
- 5 gouden tips om aan de slag te gaan
- begrip voor het lastige van beginnen
- een klein beetje kick ass (maar met liefde hoor)
