naar een medium

Met een medium is het zo, dat je pas na het consult weet of je er iets aan had. Eens was ik op consult bij een medium en haast terloops vertelde ze me dat mijn overleden grootmoeder bij mij thuis op de bank zat.

Dat had ik niet verwacht. En ook al niet gemerkt. Want al voel ik soms iets – u weet wat ik bedoel –  Oma had ik niet waargenomen. Thuis keek ik toch anders naar de bank. Ik ging veiligheidshalve in een stoel zitten.

(tekst loopt door onder filmpje)

Andere zijde

Dat andere is bij u en mij aanwezig, alleen zijn we er niet altijd gevoelig voor. Dat is ook goed. Je weet nooit wat er meekomt van de andere zijde. Het is beter om voorzichtig te zijn.

Na dit consult dacht ik weer meer aan mijn grootmoeder. Ik schreef haar brieven en zij mij ook, in een echt oma-handschrift. Als ik ze nu lees, is het net of ze meer van me wilde dan ik gaf. Ze gaat in op alles wat ik zeg en vertelt er wat extra’s bij. Het lijkt of ze me laat zien: kijk eens wat ik allemaal weet, je hoeft het alleen maar te vragen.

Maar ik kende de vragen toen nog niet.

Wachten

Misschien bent u ook aan het wachten tot een kind of kleinkind de goede vragen stelt. Of u bent opgevoed met een onuitgesproken verbod om niet naar deze of die tijd te vragen. Soms moet dat ook zo blijven. Niet elke herinnering is te verdragen en wegstoppen kan dan het beste zijn. En al die andere herinneringen?

Wat u niet opschrijft, dat verdwijnt. Maak desnoods een klein lijstje van feiten: namen ouders en grootouders, school, uw lievelingskleur, het mooiste liedje dat u kent, wat maakt u gelukkig en waar kunt u niet tegen, en als u drie levensregels aan iedereen mocht opleggen, welke zouden dat dan zijn?

U kunt best klein beginnen. Als het daarbij blijft, is dat ook niet erg. Dan is er in ieder geval iets. En dat is ook goed.