Collectie Tropenmuseum/Wikimeda commons
Vorige week brak ik een van mijn mooiste borden. Krak. Ik staarde ernaar en meteen kwamen de herinneringen in me op.
Ja, nu wel. Dat is toch gek: iets moet breken, iemand moet hemelen, en dan voel je pas wat het betekende. Ik heb dat vooral in december. Terugdenken aan degenen die er niet meer zijn, en voelen hoe fijn het was om altijd met hem of haar te praten, of juist samen te zwijgen. En vaak denk ik, hoe raar het toch is dat je nooit weet wanneer je iemand voor het laatst ziet.
Dat maakt me voorzichtiger met mensen.
Wat belangrijk is om te zeggen, probeer ik te zeggen.
Soms is de tijd abrupt op en wie ziet dat aankomen?
Eigenlijk wilde ik het hebben over het krak. Het bracht me bijna meteen terug naar toen ik als klein meisje bij mijn grootmoeder kippensoep moest eten. Die soep lustte ik niet.
Maar het moest op, zei oma.
Dat hóórde zo.
(tekst gaat verder onder de video)
Kinderen dwingen om te eten, dat is toch nergens goed voor. Ik weet nog hoe afschuwelijk ik het vond om in de soep te kijken en hoe alleen ik me voelde.
Ik herinner me nu ook, dat ik als kind aan een tafeltje zat achter mijn bord met korstjes brood. Die wilde ik niet opeten. Moest toch. Dus ik friemelde die korstjes onder het tafeltje, daar zat een kleine lade. Als mijn moeder het lege bord zag, mocht ik weer weg. Het ging goed tot mijn moeder de lade ontdekte: tjokvol groene beschimmelde korstjes. Gelukkig hoefde ik die niet op te eten. Misschien is het iets van de Hollandse cultuur, om kinderen met het eten zo te dwingen.
Oma-borden
Waarschijnlijk komt het door oma dat ik nog steeds hou van borden met een gouden randje. Vooral oma-borden van vroeger. Door het krak herinnerde ik me weer, dat ik die soep toen moest eten. Jaren heb ik daar niet aan gedacht, en door het breken van het bord kwam de herinnering terug, en toen wist ik alles weer.
Ik hoop dat bij u thuis alle borden heel blijven. Maar ook hoop ik dat u gaat oefenen met herinneringen ophalen. Hoe, leg ik uit in het filmpje.
Geef een reactie