Op een klein tafeltje, bescheiden in de schaduw van een kast, stond de rantang. In een tweedehandswinkeltje. Ik was er een week voordat alles dichtging en kon mijn ogen er niet van losmaken.
Van binnen
Een rantang, te koop voor 32,50 euro.
Ik aaide wat over het emaille. Van binnen werd ik zacht en ook een beetje droevig. Want ik dacht aan de tijd van drukke Tong Tong Fairs, mensen horen vertellen en samen hangen, en dat er dan altijd wel iemand is om even iets aan te vragen.
Voor mij is de rantang iets van vroeger dat de tijd overleefd heeft.
Dierbaar
Aan de winkeldames vroeg ik hoopvol of dit een oude was. Ze dachten van wel. De inschatting was jaren 1960. Zoiets. Een vrouw hoorde ons praten en vertelde dat haar vader een rantang had meegenomen uit Indië. Hij was er niet meer en zij had er bloemen in geplant.
Voor de herinnering. En het dierbare gevoel, dat ze bij die rantang had.
Weer thuis zag ik dat de Hema ook een rantang verkochten, alleen heette het daar lunchbox. Het was lelijk. Niet eens van emaille.
Online vond ik wat uitleg over de rantang. Het is om eten mee te nemen, wel een doek erom wikkelen zodat alles warm blijft.
Ik moet bekennen dat ik altijd dacht dat de rantang een pannenset was, en dat het pannetje bovenaan de garende hitte kreeg van het pannetje daaronder, dat weer warmte kreeg van het pannetje daaronder enzovoort, en dat het dus voor mensen als ik hogere wiskunde was om te weten welk gerecht je waarin maakte.
Ja, ik heb veel fantasie, dat merkt u wel.
(tekst loopt door onder video)
Mee naar huis
Die rantang heb ik mee naar huis genomen. Ik hield het vast aan mijn hand, in de hoop dat ik op straat iemand zou tegenkomen die er een verhaal over wist, uit de eigen familie, nog uit Indië. Meer iedereen had haast, niemand keek, dus ik kwam thuis zonder verhaal.
Dus nu is mijn hoop op u gevestigd.
Heeft u nog een verhaal waarin een rantang voorkomt? Een piepkleine anekdote is ook al fijn. En heeft u een idee hoe oud deze rantang is?
Mijn Indische oma had er een. Grijs gewolkt emaille. Voor zover ik me kan herinneren had ze die al voor 1960. Heerlijk , die rijsttafels … recepten hebben we als kleinkinderen nog. En ik maak zeer regelmatig rijsttafel !!
Ja, die grijs gewolkte rantangs… die zijn min of meer een oervorm, lijkt het. Heerlijk dat de recepten zijn overgeleverd!
Mijn ouders hadden zo’n rantang. Volgens mij werd het ding renteng genoemd. Wit en geamailleerde pannnetjes met een blauw randje.
Ik mocht achterop de fiets van mijn vader mee naar restaurant Balie in Scheveningen. Daar haalden we dan een rijstafel. In een dikke stoffen zak en goed vasthouden weer achterop. Na een kwartiertje fietsen warm op tafel. Echt genieten. Ik herrinner mij dat zo’n rantang rond 1950/1960 door heel veel mensen gebruikt werd. Plastik bakjes waren er niet. Dus zelf pannetjes meenemen. Ik heb hem zelf nog tot ca. 1970 gebruikt voor het afhalen van chinees Indische maaltijden, maar ik was toen wel een van de laatsten.
Wat een dierbare herinnering, ik hoop dat u de pannetjes nog heeft!
Mijn oma had nog een oude rantang. Niet zo’n grijs gewolkte, maar wat ik nu maar beschrijf als een “onbespoten”, dus kale als staal ogende rantang. En best een zware ook. Als meisje van ongeveer 10 werd ik er op uitgestuurd om zo wat lekkere gerechtjes voor ons te halen die mijn oma telefonisch had besteld. Ik heb het over de eerste helft jaren 70. Ik weet nog dat ik de eerste keer bijzonder werd aangekeken. Mijn Indische oma was een soort bekendheid in de buurt (in Den Haag) en ik lijk daar niet bepaald op. Ik ben wat ze nu een twijfelindo noemen, redelijk blond met blauwe ogen. Voor ik mijn bestelling meekreeg werd er door de eigenaren onderling eerst uitgebreid besproken dat ik een kleindochter van mw. Takkebos (-Agerbeek) was. Ik vind dat toch een grappige en dierbare herinnering. Daarna werd ik altijd met open armen ontvangen. Soms bracht ik de rantang al een dag van tevoren met een briefje erin en haalde ik deze de dag erna kant en klaar op.
En zeg nou toch zelf….., dat is toch veel beter dan de plastic bakjes van tegenwoordig!
Door jouw verhaal ga ik nu ook op zoek. Maar wel naar een zoals mijn oma had.
Een oma-rantang is altijd de beste, dus ik hoop dat het lukt! Ook weer met bestellen door een briefje erin te leggen. En eh… wat dat twijfelindo betreft, misschien zit Indo zijn meer van binnen dan aan de buitenkant te zien is!
Ach , ik krijg er bijna een traan van in mn ogen. Mn Indische oma gaf ook (als ze had gekookt), zoals dat toen heette, betekende dus dat ze Indische had gekookt, eten mee in de rantang, idd thee-doek of andere doek eromheen.. Alweer 25 jaar geleden overleden,wel bijna 100 geworden.
Wat een mooie herinnering, vol van emotie. Daar zit een verhaal in en ik moedig u aan dat op te schrijven. Voor uzelf, om de herinnering te bewaren en wellicht door te geven.